Прафесію выбраў… будучы муж

Пачынала Алена медсястрой у аддзяленні рэанімацыі раённай цэнтральнай бальніцы. Яна і цяпер падтрымлівае адносіны з тагачаснымі загадчыкам Валерыем Сіняўскім і старшай медсястрой Галінай Семянцовай, якія ўжо на заслужаным адпачынку. Іх яна лічыць сваімі першымі настаўнікамі ў прафесіі, якую выбраў ёй… будучы муж. Раман тады ўжо вучыўся ў мясцовым палітэхнікуме і на першы экзамен нават прывёз Алену на матацыкле з Лебедзева ў Маладзечна.

Каб паглыбіць уласныя веды, яна закончыла і біялагічны факультэт Белдзяржуніверсітэта. Урэшце педагогіка ўзяла верх. У медкаледжы імя Залуцкага Алена Карасевіч працуе амаль 30 гадоў, выкладае медыцынскую генетыку, сястрынскую справу, маніпуляцыйную тэхніку. Яна і сёння дзякуе за першыя крокі на гэтым шляху першаму дырэктару Ларысе Тамашкінай. Але большасць часу Алена Іванаўна развіваецца ў прафесіі пад мудрым кіраўніцтвам Уладзіміра Апаленіса. Нагрудны знак «Выдатнік аховы здароўя Рэспублікі Беларусь» лічыць дасягненнем усяго калектыву.

— Вельмі ўразіла ўрачыстая цырымонія ў Палацы Рэспублікі, — расказвае субяседніца. – Узнагароды ўручаў міністр аховы здароўя Дзмітрый Піневіч. – Для ўдзельнікаў мерапрыемства арганізавалі і экскурсію ў Палац Незалежнасці, якую правяла прэс-сакратар Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь Наталля Эйсмант.

Шчырая размова з саветнікам губернатара Санкт-Пецярбурга

За гады работы ў каледжы ў Алены Іванаўны было ўжо 26 выпускаў. З многімі навучэнцамі адносіны перараслі ў сяброўскія, а некаторыя ў гонар яе нават называюць сваіх дачок.

— Большасць нашых навучэнцаў, па сутнасці, яшчэ дзеці, — гаворыць намеснік дырэктара па навучальнай рабоце. – Іншым разам яны губляюцца ў яшчэ нязвыклым для іх дарослым жыцці. Бывае, даводзіцца іх вучыць, як распараджацца грашыма, купляць адзенне альбо гатаваць ежу. Здараецца, у пошуках сябе яны рашаюць кінуць каледж. У такой сітуацыі таксама трэба ўнікнуць у яе сутнасць: а раптам чалавек памыліўся з выбарам прафесіі. Прыемна, калі навучэнцы застаюцца. А пасталеўшы, дзякуюць, што спынілі ад няправільнага кроку.

Выпускнікі Алены Іванаўны нярэдка вяртаюцца ў каледж у якасці педагогаў. Нямала яе выхаванцаў займаюць высокія пасады. У іх ліку Арфенія Тэр-Мінасава — саветнік губернатара Санкт-Пецярбурга па медыцынскіх пытаннях. Яна не толькі вучылася ў нашым медкаледжы, але і пачынала тут свой працоўны шлях. Алене Іванаўне было вельмі прыемна, калі ў нядаўняй паездцы ў Санкт-Пецярбург яе былая выпускніца знайшла час сустрэцца з ёю, каб, як і раней, шчыра пагаварыць.

Алена Іванаўна разам з навучэнцамі.

З лінгвістаў і эканамістаў – у медыкі

І ўсё ж Алена Карасевіч заўважае, што розныя пакаленні па-рознаму ставяцца да выбару прафесіі і ўвогуле да жыцця. Яна выдатна памятае, як у сярэдзіне 1990-х конкурс у медкаледжы быў па 8-9 чалавек на месца.

— Што, на ваш погляд, трэба зрабіць, каб павысіць прэстыж медыцынскіх работнікаў сярэдняга звяна? — цікаўлюся ў субяседніцы.

— Ужо на парозе выбару прафесіі маладыя людзі павінны бачыць перспектыву развіцця ў ёй, кар’ернага росту, быць фінансава зацікаўленыя, — адказвае Алена Іванаўна. — Не магу не заўважыць, што прафарыентацыя ў школах накіравана перш за ўсё на атрыманне вышэйшай адукацыі. Тым не менш наша ўстанова (яна самая маладая сярод профільных у рэспубліцы) трымае марку і запатрабаваная нават у іншаземцаў. Акрамя беларусаў у нас набываюць адукацыю расіяне, украінцы, літоўцы, туркмены. Нярэдка прыходзяць людзі, якія ўжо маюць дыпломы ВНУ, пераважна з эканамічнымі, лінгвістычнымі, філалагічнымі спецыяльнасцямі. Як правіла, у такіх выпадках яны хочуць развівацца ў сферы касметалогіі, масажы альбо набыць медыцынскія веды проста для сябе ці такім чынам знайсці работу, бо рынак працы для нашых выпускнікоў надзвычай шырокі, і іх цэняць.

Гэты навучальны год у чарговы раз даказаў якасць адукацыі ў медкаледжы. Яго скарбонка папоўнілася шматлікімі ўзнагародамі ў міжнародных і міжрасійскіх канферэнцыях і алімпіядах, што праводзіліся сярод навучэнцаў. Найбольшых поспехаў маладзечанцы дасягнулі ў вывучэнні генетыкі, анатоміі і мікрабіялогіі.

Нязручныя пытанні

Алена Іванаўна не толькі ўмее зацікавіць юнакоў і дзяўчат вучобай, але і з задавальненнем далучаецца да іх крэатыўных творчых ідэй. Напрыклад, іграе ў вучнёўскім біятэатры, дзе ставяць пастаноўкі на медыцынскую тэматыку.

— Выбіраць ролі мне не даводзіцца, бяру, якія даюць, галоўных не прапаноўваюць, — усміхаецца яна. – Адзін з нядаўніх маіх вобразаў – Храмасома.

Алена Іванаўна ўвогуле чалавек лёгкі на пад’ём. З асалодай іграе ў сяброўскіх капусніках, смела сплаўляецца па рацэ на байдарцы.

Але нямногія ведаюць, што ў 2017 годзе яна стала ўдзельніцай анлайн-праекта «Нязручныя пытанні» для сямейных пар, у якіх муж альбо жонка з інваліднасцю. На той момант яе Раман ужо на працягу двух гадоў быў паралізаваным у выніку анеўрызмы галаўнога мозга.

— Я доўга думала, ці ўдзельнічаць у праекце, — гаворыць Алена Іванаўна, стрымліваючы слёзы. – І рашыла, што гэта патрэбна тым, хто можа сутыкнуцца з такой сітуацыяй. Сапраўды не проста, калі вось так у адно імгненне жыццё пераварочваецца на 180 градусаў. Гэта бездань, ля краю якой стаіш і не ведаеш, што рабіць. Але і ў такой сітуацыі ёсць месца шчаслівым хвілінам. Раман па-ранейшаму заставаўся цэнтрам нашай сям’і, проста быў у ложку. Мы «не адмянялі» сямейныя святы. Хіба толькі мне давялося навучыць дачку (яны тады была падлеткам) не баяцца бацьку такім, які ён ёсць. Аднойчы, прачнуўшыся, убачыла, як яна гладзіць яго па руцэ, і ў мяне самі сабой пацяклі слёзы – ад радасці. Калі скептыкі прыводзілі ў прыклад трагічны лёс знакамітасцей з аналагічнай хваробай, жартам гаварыла, што ў іх не было такой жонкі, як я. Як медык разумею: у такой сітуацыі шанц выжыць — адзін працэнт. Я верыла, што мы ў яго ўвойдзем, і Раман пражыў шэсць гадоў. Вельмі тонкі і балючы момант, калі калега мужа прынёс яго рэчы з работы. Мы разумелі, што туды ён больш не вернецца. На наступны дзень той калега патэлефанаваў і сказаў, што зайздросціць Раману, бо ў яго ёсць я. Гэтыя словы, безумоўна, даюць сілы. Мне ўвогуле шанцуе на добрых людзей. Калі летам мы перабіраліся на дачу ў Насілава, сябар дзяцінства майго мужа Мікалай Гінеўскі кожны дзень прыязджаў да нас, каб пасадзіць яго ў крэсла-каталку, а потым зняць. Пастаянна быў і ёсць на сувязі школьны сябар Сяргей Сарока. Вельмі падтрымалі брат Рамана Павел і яго жонка Наталля, якая за гэты час стала мне як сястра. А мая сястра Таццяна нават змяніла работу, каб было больш часу дапамагаць мне. Дарагога каштуе і міласэрнасць маіх навучэнцаў.

На пытанне, чым жыве, акрамя ўспамінаў і работы, Алена Іванаўна адказвае:

— Я ўмею сябраваць. І вельмі цаню дружбу.

Не магла не запытацца, адкуль у яе любоў да беларускай мовы, бо яшчэ ў пачатку размовы яна, нібы адрэзала, што размаўляць будзем па-беларуску.

— Яе прывіла мне мая настаўніца Галіна Аляксееўна Ганіч, якая выкладала гэты прадмет у Лебедзеўскай школе, — гаворыць субяседніца. — Мы і цяпер з ёю перазвоньваемся. Яшчэ больш пераканалася ў прыгажосці роднага слова, калі адкрыла для сябе творчасць Якуба Коласа (яго «Новую зямлю» практычна ўсю ведаю на памяць, люблю перачытваць гэту паэму і дэкламаваць іншым), Міхаіла Герчыка і, безумоўна, Васіля Быкава. Здзівіла мяне і адна з нядаўніх маіх выхаванак Аляксандра Рыжкова. У каледж яна паступіла ўжо з дыпломам ВНУ і прафесіяй радыёлага, але марыла стаць фельчарам. Яна размаўляла і вяла абсалютна ўсе канспекты выключна на беларускай мове, хаця навучанне ў нас рускамоўнае. Калі сустракаеш мэтанакіраваных, цэльных людзей, гэта стымулюе жыць далей і самаўдасканальвацца.

Тэкст і фота: Ірына РАБУШКА.